لطفا بدون اتاف تصمیم نگیرید!

این مطلب در یکی از سایت های محلی استان گیلان منتشر شده است:

چند روز قبل در سایت دیار میرزا به نقل از یکی از اعضای محترم شورای اسلامی شهر رشت اخباری مبنی بر توسعه پیاده راه اعلم الهدای رشت از چهار مسیر منتهی به میدان شهرداری خواندم. هر چند با اصل طرح موافقم ولی ملاحظاتی وجود دارد که لازم می دانم آنها را یادآوری کنم.

حدود 7 سال پیش به اتفاق جمعی از دوستان و همکاران دانشگاهی و البته با حمایت و تلاش دلسوزانه برخی از مدیران معاونت اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران، موضوع « ارزیابی تأثیرات اجتماعی-فرهنگی» (اتاف) یا آنچه که برخی آنرا پیوست اجتماعی-فرهنگی می نامند آغاز کردیم. با تلاش همین مجموعه، در سال 1387 شهردار محترم تهران، تمامی بخش ها و توابع تحت مدیریت خود را ملزم به تهیه پیوست های اجتماعی و فرهنگی برای پروژه های شهری نمودند. این روند هر چند بعضا با کم لطفی برخی مدیران و معاونت ها مواجه شد ولی تا به امروز کم و بیش تداوم داشته است و خوشبختانه دیگر لازم نیست تا –همچون سال های آغازین- تلاش شود اصل ایده مورد پذیرش قرار گیرد. در همین راستا اقدامات مناسبی برای تبدیل این ایده به عمل انجام شد که آموزش نیروی انسانی، انتشار کتب و مقالات کلیدی مرتبط، دعوت از متخصصان شناخته شده بین المللی به ایران و تصویب آئین نامه اتاف از آن جمله اند. مایه خوشنودی آن است که به تدریج برخی از کلان شهرهای کشور نیز به موضوع علاقه مند شدند و تلاش کردند در مواردی از تجربه شهرداری تهران بهره مند شوند. اینها مقدمه این یادداشت بود. در طول چند سال گذشته چند بار هم از طریق دانشگاه گیلان ، با واسطه، بی واسطه، تلاش کردم تا چنین تجربه ای را به مجموعه مدیریت شهری رشت منتقل کنم. ولی به جایی نرسیدم. با رسانه های محلی مصاحبه کردم، یادداشت نوشتم تا حداقل ایده اتاف را منتشر و لزوم آنرا متذکر شوم. همیشه ولی مشکلی وجود داشت. صادقانه می گویم. در این چند سال هر بار -و البته به توصیه دیگران- گامی برداشتم؛ یا مجموعه شهرداری یا شورای رشت در معرض فروپاشی بود، یا دچار فروپاشی شده بود و در انتظار مدیران جدید بسر می برد، و یا مدیران جدیدی آمده بودند و در حال چینش افراد جدید بودند! ما هم ناامید می شدیم و دیگر پی موضوع را نمی گرفتیم. مطالعه مصاحبه عضو محترم شورای شهر رشت مجددا مرا واداشت تا اهمیت ارزیابی تأثیرات اجتماعی فرهنگی را بازگو کنم. سال گذشته کتابی با عنوان« رویکرد اجتماع محور در پیاده راه سازی» را تهیه کردم و معاونت اجتماعی-فرهنگی شهرداری تهران آنرا منتشر کرد. در این کتاب ملاحظات اجتماعی و فرهنگی لازم برای پیاده راه سازی و شاخص ها و معیارهایی که در اجتماع باید مد نظر قرار گیرد آمده است. منظورم آن است که ساخت پیاده راه الزامات اجتماعی ای دارد که غافل شدن از آنها می تواند نارضایتی و اعتراض اجتماعی به همراه داشته باشد. امیدوارم مجموعه جدید مدیریت شهری از تجربه معاونت اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران استفاده کرده و توسعه فضای پیاده راه اعلم الهداء را بدون گزارش اتاف پیش نبرد. مشارکت نهادهای چون دانشگاه گیلان می تواند کمک کند تا حداقل در سطح اجتماع، چنین پروژه هایی با کمترین تضادهای اجتماعی پیش روند.